خنكاي صورتت،

شور وشوق كودكانه ات،

ادراك بي نهايتت،

كه سكوت را با گوشهايت  مي شنويي،

بي قرارم كرده،

و سؤال بهانه ايست براي   شنيدن صدايت...

                                                     چه خبر....؟

ميشه از عشق تو مرد و ديگه از دست همه راحت شد..

ميشه از عشق تو مرد و ديگه از دست تو هم راحت شد....

یک دوست وفادار

تجسم حقیقی خداوند است

 بی تو

 باران بوی تشنگی می دهد....

 بسكه ديوار دلم كوتاه است،

هركه از كوچۀ تنهايي ما مي گذرد ،

به هواي هوسي هم كه شده ، سركي مي كشد و مي گذرد......

مستي را بهانه كردم و گريستم،

تا كس نداند كه گرفتار كيستم.....

اول بنا نبود بسوزند عاشقان،

آتش بجان شمع فتد كين بنا نهاد...                   واسه دوست گلم ستار

گل سرخم مخوان اي عاشق مست ،

 كه من پيش لب يار تو خارم،

به سرخي گرچه دارم رنگ آن لب ،

 ولي شيريني و گرمي ندارم....

                         باران ببار که دلم هوای یارم کرده است

                         این کوزه چومن عاشق زاری بودست

                           در بند سر زلف نگاری بودست

                           این دسته که بر گردن او می بینی

                           دستیست که بر گردن یاری بودست  .

                            آن روز که شد زندگی ما آغاز

                            آغاز شد این فسانه سوز و گداز

                            دادند دلی به ما و گفتند بسوز

                            دیدند که سوختیم گفتند بساز

                             تا ماه رسیده آهم امشب

                             آه ار نرسم به ماهم امشب

                             بی ماه رخش نخفته چشمم

                             ای ماه تویی گواهم امشب

                             دیشب زتو دیده ام نگاهی

                             در حسرت آن نگاهم امشب

                             در بزم تو بود هر شبم جای

                             آنجا زچه نیست راهم امشب .

             نبود زرخت قسمت ما غیرنگاهی 

               آنهم دست مگر گاه به گاهی

               نشینم سر راهی

               به امید نگاهی 

              خدایا تو گواهی .

  نه بوی مهر می شنویم از تو ای عجب 

  نه روی آنکه مهر دگر کس بپروریم.  

                      همچو شمعم به شبستان حرم ياد كنيد

                يا چو مرغم  به گلستان ارم ياد كنيد

                روز شادي همه كس ياد كند از ياران

                ياري آنست كه مارا شب غم ياد كنيد 

                گر چنين است كه از دلشدگان مي پرسيد

                گاهگاهي زمن دلشده هم ياد كنيد

                بلبل خستۀ بي برگ و نوا را آخر

                به نسيم گلي از باغ كرم ياد كنيد

                چشم دارم كه من خستۀ دلسوخته را 

                گاهي از چشم گهر بار قلم ياد كنيد. 

بياد كسي كه عيار محبتش  يه چيز ديگه بود ولي خيلي زود تنهام گذاشت.    

شاپرك ها كوچ كرده اند،

جاده ها منتظر هيچ مسافري نيستند،

رودخانه ها خشك شده اند،

و درختان منتظر هيچ بهاري نيستند،

همه چيز در كلمه اي به نام درد خلاصه مي شود،

وقتي تو نيستي.....

 اين شعر زيبا رو هم تقديم مي كنم  به اونهايي كه  مي دونند عشق واقعي چيه.

 ديشب  همه شب در برم آن سلسله مو بود       من بودم و او بود

مي بود و سه تا بود و صبا بود و سبو بود          من بودم و او بود

دامان چمن پر گل و در دامن گلزار                 من بودم و دلدار

مه دلكش وگل نغض و هوا عاليه بو بود            من  بودم و او بود

آنگه كه چمن بود پر از نغمۀ بلبل                    من بودم و آن گل

آن گل به سرا پا همه رنگ و همه بو بود           من بودم و او بود